ครั้งแรกที่เราเจอน้องนำ้ที่บ้าน เราไม่รู้คุยอะไรด้วยเพราะน้องไม่พูดสักคำ ยิ้มบ้างนิดๆ มีพยักหน้าบ้างเวลาที่เราถาม แค่นั้น ที่เหลือคือนั่งเป็นสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักมาก แต่เป็นเด็กตัวเล็กที่แววตาเหงาที่สุดเท่าที่เคยเจอมา ครูประจำชั้น ป2 เล่าว่าน้องเป็นเด็กเงียบๆ ไม่ค่อยพูดค่อยจา ไม่ค่อยมีเพื่อน อยู่คนเดียว เล่นคนเดียวเป็นส่วนใหญ่ บอกตรงๆ ความเงียบในระหว่างที่เราใช้เวลากับน้องนำ้ มันเหงาแบบบอกไม่ถูก เราคิดว่าน้องอาจต้องการนักจิตวิทยาแน่ๆ หรือกระบวนการอื่นๆ เพิ่มเติมเพื่อช่วยให้เค้ามีความสุขขึ้นหรืออย่างน้อยพาก้าวข้ามความคิดบางอย่างที่เป็นอุปสรรคในความสุขของเด็กน้อยคนนี้ไปให้ได้ เพื่อพาเด็กน้อยกลับมาร่าเริงเหมือนเพื่อนๆได้บ้างก็ยังดี