ซูชิอายุ 10 ขวบ เป็นเด็กมีความคิดเกินวัย พ่อแม่สอนลูกเก่ง เป็นเด็กดีรู้จักคิด น้องบุคลิคดี ร่าเริงจนเราสังเกตุความเครียดในแววตาน้องตอนที่เค้าเล่าว่า “ผมกินน้อยลงและผมกินถูกลงมากด้วยเพราะเดี๋ยวนี้บ้านเราจน” เราฟังแล้วหลงรักชูชิขึ้นอีกเป็นกอง น้องบอกว่าเคยยอมอดเพื่อน้อง โอ้ย! ลูกเอ้ย ทำไมถึงเจออะไรขนาดนี้ แม่เล่าว่าปกติฐานะที่บ้านก็ไม่ได้ยากจนมาก แม่เป็น พนง โรงแรม พ่อซ่อมรถ พอหาเงินได้แบบเดือนชนเดือน แต่แม่โดนไล่ออกจากงานในช่วงโควิด-19 และร้านซ่อมรถมอเตอร์ไซค์ของพ่อก็ไม่มีคนมาซ่อมเนื่องจาก พนง ก็โดนออกจากงานย้ายกลับบ้านกันหมด และเวลานั้นแม่ก็ลูกอ่อนอีก พ่อแม่ลูก 2 และคนแก่ในบ้านใช้เงินที่เก็บออมมาจนหมดเพราะหาได้ไม่พอที่จ่าย พ่อแม่เล่าด้วยน้ำตาว่าตัวเองอดข้าวบ่อยมากเพื่อให้ลูกๆ ได้กิน ไม่อยากโทษโชคชะตาแค่อยากได้งานทำเพื่อให้มีเงินบ้าง ตอนนี้กังวล ลูกคนเล็กยังทานนมแม่แต่ตัวเองก็ไม่ได้กินอะไรที่มีคุณค่ามากนัก คิดว่าลูกคงไม่ได้รับสารอาหารที่ดีจากน้ำนมของแม่เท่าไหร่นัก อยากขอโอกาสให้ลูกได้กลับไปเรียนเพราะซูชิเป็นเด็กดี ขยัน ตอนนี้เรียนออนไลน์ยังยากเลยเพราะค่าอินเตอร์เน็ตก็ต้องใช้เงิน ซึ่งบางเดือนหาได้ไม่พอค่าเน้ตด้วยซ้ำไป ก็เลยต้องเลือกให้กินอิ่มก่อน เรื่องเรียนยังพอรอได้ แต่ต่อให้รอไม่ได้ก็ต้องรอเพราะไม่รู้จะเอาเงินที่ไหนส่งให้ลุกไปโรงเรียนอยู่ดี