วินาทีแรกที่เราเจอน้องเพลงคือนั่งบนเก้าอี้ใต้ถุนบ้านคนเดียว มองไปทางป่าข้างๆบ้าน น้องแทบไม่สนใจด้วยซ้ำว่ามีแขกมาหาที่บ้าน พ่อวิ่งมาต้อนรับและครูต้องเรียกน้องออกมาหาเรา เพลงดูเหงามาก สำหรับเราน้องเพลงเป็นเด็กที่ดูเหงาที่สุดที่เราเจอมา น้องไม่ยิ้มเลย ถามคำตอบครึ่งคำ จนพ่อรีบอกว่าปกติน้องร่าเริงอยู่นะแค่อาจจะไม่คุ้นกับคนแปลกหน้า เราคุยกับพ่ออยู่พักใหญ่ได้ความว่าแม่ทิ้งเด็ก 3 คนไปเกือบสิบปีแล้ว แปลว่าแม่ไปก่อนที่น้องเพลงจะจำความได้ซะอีก พี่อีก 2 คนโตกว่ามากตอนนี้ไม่เรียนแล้วต้องออกมาช่วยพ่อทำงาน เหลือเพลงที่ยังได้ไปโรงเรียน พ่อมีอาชีพขับรถซาเล้งรับส่งแขกนักท่องเที่ยว รายได้พอกินบ้างไม่พอบ้างแต่ก็ประคองกันได้ดีขึ้นตั้งแต่ลูก 2 คนออกมาทำงาน เวลาว่างพ่อกับลูกสาวก็ปลูกผักกินในบ้าน เผาถ่านขายถือว่าได้รายได้เสริมอีกทาง เราพยายามกลับไปคุยกับน้องเพลงซึ่งสุดท้ายก็ไม่ค่อยคุยอยู่ดี เราคิดว่าเพลงมองหาความอบอุ่นลึกๆในใจ ไม่รู้ว่าน้องเป็นคนพูดน้อยหรือน้องตั้งใจไม่พูดก็ไม่มีใครที่จะรู้ได้ เราคิดว่าการเริ่มต้นจากตุ๊กตาสักตัว เพลงอาจจะหายเหงา แล้วเราค่อยมาหาง่าจริงๆ อะไรที่ทำให้น้องมีความสุขขึ้นแลกกับการที่เกิดมาไม่เคยได้รู้ว่าแม่เป็นใคร